Poseban i nedovoljno istražen segment kulturno-historijskog naslijeđa srednjovijekovne bosanske države je materijalizovan kroz kamene nadgrobne spomenike – stećke.
Pored utvrđenih gradova i utvrđenih dvorova, stećci su ne samo kvantativno, nego po svim drugim aspektima koji određuju status kulturno-istorijskog dobra, najznačajniji materijalni dokaz autentičnosti i rane bosanskohercegovačke historije. Najveći dio ovih monolitnih spomenika sakralne kulture potiče iz perioda od XII do XVI vijeka.
Naziv stećak za drevne nadgrobne spomenike iz perioda srednjeg vijeka je ne tako davno ušao u širu upotrebu, a izveden je od riječi „stojećak“ koja predstavlja metaforu za čvrstoću, snagu i monolitnost, pa i prkos i ponos. Drugi, manje poznati nazivi za stećke su mramorije i mašeti, a za nekropole stećaka to su nazivi grčko groblje i kaursko groblje.
Oblik stećaka je osobina koja ih čini jedinstvenim u svijetu. U zavisnosti od toga kako su stećci postavljeni na terenu, iznad grobnice, razlikuju se dvije osnovne vrste stećaka; horizontalni (ležeći) i vertikalni (uspravni). Prema obliku se razlikuje pet oblika i to su ploče, sanduci, krstače, obelisci (i nišani), i sljemenjaci (ili sarkofazi). Majstori koji su izrađivali stećke nazivali su se „kovači“, a nekropole u kojima su stećci orjentisani u pravcu zapad-istok, su najčešće nastajele u blizini mejdana kamena, uz puteve, na uzvišenjima, ili visoravnima. Veliki broj ovih nekropola nije sačuvan.
Koliko je Prača bila važno mjestu u doba srednjovjekovne Bosne svjedoće i mnoge nekropole stećaka razasute po prelijepim livadama i proplancima. Srednjovjekovne nekropole stećaka, mjesta „gdje smrti se stiču i razilaze“. Jedna od najbrojnijih nekropola nalazi se u selu Komrani, sa preko 100 pojedinačnih nadgrobnih spomenika.
Preuzeto od novovrijeme.ba i VISITPRAČA.